باران سبز معرفت فارس، بر نرگس های سرخ عشق

این بود که علیرغم سخنان برخی، مردم قدرشناس میهن، به پیشواز گلهای پرپری رفتند که سالیان نه چندان دور، خویش را فدای راه امام و انقلاب خویش نمودند. انقلابی که قرار است مقدمه ظهور گل نرگس را فراهم سازد.

نرگسهای سرخ عشق، از سفری دراز، به میهن برگشتند.

فصل سرماست. فصل شکفته شدن گلهای نرگس... و اینک مسافرانی که روزگاری برای ایستادن در نرگسزار عاشقی گل نرگس از یکدیگر سبقت میگرفتند، از سفری طولانی برگشتهاند تا فریاد برآوردند که گل نرگس را تنها مگذارید... برگشتهاند تا یادآوری کنند راهی را که بایستی برویم تا پرچم توحیدیشان را در پاییز برگریزان فتنههای آخرالزمان، به زمستان سپید طلوع خورشید توحید برسانیم و آن گاه پرچم را به دستان صاحب اصلیاش، گرمابخش زندگی بشر، عدالتگستر جهان، گل نرگس، مهدی موعود^(عج)، بسپاریم.

آمدهاند تا بگویند ما پرپر شدیم تا به پای قدوم آن گل نرگس بنشینم. تا خود را فرش راه عبور آن یگانه مصلح جهان بنماییم.

این بود که علیرغم سخنان برخی، مردم قدرشناس میهن، به پیشواز گلهای پرپری رفتند که سالیان نه چندان دور، خویش را فدای راه امام و انقلاب خویش نمودند. انقلابی که قرار است مقدمه ظهور گل نرگس را فراهم سازد.

این مردم، از هر طیف و قماش و گروهی، به پیشواز آمدند و باران سبز معرفت خویش را نثار قدوم نرگسهای سرخ عشق کردند... استقبال بینظیر مردم فارس از فرزندان میهن، نشان از قدرشناسی و میهماننوازی آنان دارد.

شهیدان گمنامی که در گمنامی زیستند، در گمنامی جهادی مقدس نمودند و اکنون در گمنامی آمدهاند.

از هر جای میهن که باشند، مهم نیست... مهم این است که آنان ما را در مقابل تاریخ شرمسار نکردهاند...